ඉදිකිරීම් කර්මාන්තය ඉතිහාසයේ සිට අද දක්වා

. ඉංජිනේරු දිනේෂ් යසවර්ධන විසිනි

ඉදිකිරීම් අංශය මුලිකවම ගොඩනැගෙන්නේ ශිෂ්ටාචාර මුල්කරගෙනයි. ලෝකයේ ඓතිහාසිකව ගොඩනැගුනු ප්‍රධාන ශිෂ්ඨාචාර වලට මුලික වූ චීනය, ඊජිප්තුව සහ ඉන්දියාව ඉදිකිරීම් අංශයට මුලික අඩිතාලම දැමු රටවල් තුනකි.. යුප්රටීස් ටයිග්‍රීස් ගංගා දෝනි ආශ්‍රිතව මෙසපොතේමියානු ශිෂ්ඨාචාරය, ග්‍රීසියේ ග්‍රීක රෝම ශිෂ්ඨාචාර, චීනයේ හොවැං හෝ නිම්න ශිෂ්ඨාචාරය, ඉන්දු නිම්න ශිෂ්ඨාචාරය සහ මොහෙන්දෝජාරෝ හරප්පා ශිෂ්ටාචාරය වැනි ඓතිහාසිකව ගංගා ආශ්‍රයෙන් ගොඩනැගුනු ශිෂ්ඨාචාර වලින් කීපයකි. ඊජිප්තුව වූ කලී පිරමීඩ, දෙවස්ථාන, රාජ්‍ය මන්දීර සහ විශාල ප්‍රමාණයේ වරාය තොටවල් සහ නැව් ඉදිකිරීමේ ශක්තිමත් ඉතිහාසයක් සහිත රටවල් වෙනවා.. චීනයෙන් අපට හමුවන චීන මහා ප්‍රකාරය, ‘නැන්චාන්’ පන්සල ඇතුළු බොහොමයක් ඉදිකිරීම් එහි ඉදිකිරීම් හි ඓතිහාසික විකාශනයයි. ඉන්දියාවෙන් අපට හමුවන හින්දු දේවස්ථාන, බෞද්ධ සහ ජයිනා ආගමික මන්දීර මෙන්ම රාජ්‍ය ගොඩනැගිලි සහ පුජනීය ස්ථාන වල ඉදිකිරීම් එහි ඉදිකිරීම් ඉතිහාසයට සාක්ෂි දරයි .

වර්තමානයේ ඉදිකිරීම් කර්මාන්තයට අදාළ කරන එහි තීරණ ගනු ලැබුවේ ඓතිහසිකව ගොඩ නැගුණු පංතිමය උවමනාවක් සමගය. එය ලෝක ඉදිකිරීම් ඉතිහාසයේ උවමනාවන් අවශ්‍යතාවයන් සහ දේශපාලන බලය මත ගනු ලැබූ තීරණ සමග එකට පෙළගැසුණු සත්‍යතාවයකි. මේ අනුව ඓතිහාසිකව ඉදිකිරීම් තත්වයන් සහ එහි අවශ්‍යතාවය පැවතුනේ කුමන දේශපාලන ආර්ථික සමාජ වටපිටාවකින්ද යන්න සලකා බැලිය යුතුමය.

ඉදිකිරීම් කර්මාන්තය සඳහා ඓතිහාසිකව යොදාගෙන තිබුනේ ප්‍රාථමික තාක්ෂණයකි. මිනිස් ශ්‍රමය සහ ප්‍රථමික තාක්ෂණය සහ උපක්‍රම මුලික ඉදිකිරීම් මාදිලිය විය.. ඒ අනුව ඉදිකිරීම් කර්මාන්තය යනු පරිසර තත්වයන් සහ මිනිස් ශ්‍රමය අතර සිදුකෙරුණු ඝට්ඨනයකි. ව්‍යායාමයකි. ඒ අනුව ඊජිප්තුවේ ඓතිහාසිකව ඉදිකෙරුණු පිරමීඩ 40ක පමණ ප්රමාණය සහ දේවස්ථාන මෙන්ම රජ මාලිගය, බලකොටු ආදිය ඉදිකිරීම, සහ පාලම් ඉදිකිරීම සඳහා යොදාගැනුනේ වහල් මිනිස් ශ්‍රමයයි. ප්‍රාථමික තාක්ෂණයයි.. ගඩොල් සහ දැව මෙන්ම ගල් යොදා ගනිමින් දේව මන්දීර, රජ මාලිගා, මාලිගයේ අටලුව, බලකොටු සහ පිළිම මෙන්ම පිරමීඩ ඉදිකෙරුනද සාමාන්‍ය ගොවි ජනතාවගේ නිවාස ඉදිකෙරුණේ මැටි ගඩොලිනි. නැතිනම් දැව වලින් අටවා ගත් පැල්පත් නිවාස විය. මැටි ගඩොලින් ඉදිකළ නිවාස ඉතා සරල ඒවා විය රාජ මන්දීර සහ දේවස්ථාන බලකොටු ඉදිකිරීමට යොදාගත් මුලික ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පයවත් මෙම සරල නිවාස ඉදිකිරීම සඳහා යොදාගෙන නොතිබුණි.. මෙසේ ශක්තිමත් කල්පවත්නා අමුද්‍රව්‍ය යොදාගෙන ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පී තාක්ෂණයද සලකා නිවාස ඉදිකිරීමට ඊජිප්තු ගොවීන්ට සමාජ බලයක් හෝ ආර්ථික ශක්තියක් නොවීය.. ඒ සියල්ල රජු සහ පාලක පංතිය සතු විය. ඒ අනුව ඓතිහාසිකව ඉදකිරීම් වල විකාශණය තනිකරම පාලක පංතිය සතු කර්මාන්තයක් විය. එහි අරමුණ සහ අවශ්‍යතාවය, තීන්දු තීරණ ගැනීමේ බලය පාලක පංතිය සතු දෙයක් විය. ඉන්දියාවේ ඉන්දු නිම්න ශිෂ්ඨාචාරයේ සිට, මොහෙන්දෝ ජාරෝ හරප්පා ශිෂ්ඨාචාරයේ සිට ගොඩනැගුණු ඉදිකිරීම් වල අයිතිය පාලක රජු ඇතුළු පංතිය සතු විය. චීනයේ චීන මහා ප්‍රාකාරය, චීන රජුගේ ආරක්ෂාව පිළිබඳව අවශ්යතාවයකි. 'නැන්චාන්' බෞද්ධ පංසල ඓතිහාසික දැව ඉදිකිරීමකි. චීනය ගත කලද එහි ඓතිහාසික ඉදිකිරීම් වල උවමනාව සහ අයිතිය පාලක රජු සතුවිය. ඒ අනුව ඓතිහාසිකව ගොඩනැගෙන ඉදිකිරීම් කර්මාන්තයේ මුලිකව හඳුනා ගැනෙන ලාක්ෂණික කරුණු කීපය මෙසේය..

1. ඉදිකිරීම් වල අවශ්යවතාවය තීරණය කළේ රජු ඇතුළු පාලක පංතියයි. රජුගේ සහ පාලක පංතියේ උවමනාව විසින් ඉදිකිරීම් මාදිලිය තීරණය කරණු ලැබීය.
2. රජුගේ සහ පාලක පංතියේ ඉදිකිරීම් වටිනා අමුද්‍රව්‍ය සහ තාක්ෂණය යොදාගනිමින් ඉදිකෙරුණත් වහල් ශ්‍රමිකයින් සඳහා වෙනමම නිවාස හෝ ශාලා මැටි වැනි සරල අමුද්‍රව්‍ය යොදාගනිමින් ඉදිවිය. නිවාස සරල සැලසුම් ඒවා විය..
3. රජුගේ සහ පාලක පංතියේ ඉදිකිරීම් ඉතා සංවිධානාත්මක විය. මහා පරිමාණ ඉදිකිරීම් විය. මිනිස් ශ්‍රමය විශාල වශයෙන් සංවිධානාත්මකව යොදාගැනුනි. මුලික වශයෙන් මිනිස් ශ්‍රමය ලෙස යොදා ගැනුණේ වහල් ශ්‍රමයයි.
4. වහල්ලුන්ට තම නිවාස ඉදිකිරීමට වෙලාවක් හෝ නොවීය. එවැනි දියුණු වාසස්ථාන පිලිබඳ අවශ්‍යතාවයක් හැඟෙන වටපිටාවක් ඔවුන්ට නොවීය..

මේවාට උදාහරණ ඓතිහාසික ඊජිප්තුවෙන් හමුවේ.. ගීසා පිරමීඩ, තෙබිස් හි ‘කානක්’ දේව මන්දීර ඓතිහාසික උදාහරණ කීපයකි. ‘මල්කටා’ සහ ‘අමානා’ තවත් ඓතිහාසික ස්ථානීය උදාහරණ වේ. ඇපොලෝ හි ‘දැ දිමා’ කුළුණ, දැනට 7 වෙනි ලෝක පුදුමය සහ ප්‍රථම මහල් ගොඩනැගිල්ල වන ‘ඇලෙක්සැන්ඩර් පහන් කුළුන’ ඇතැන්ස් නුවර වාසීන්ගේ ‘පැතනන්’ දේවස්ථානය තවත් ප්‍රභල ඓතිහාසික උදාහාරණ වේ.

මේ ඓතිහාසික ඉදිකිරීම් වල තාක්ෂණයද ක්‍රම ක්‍රමයෙන් වර්ධනය විය. ඒ අනුව අළුත් survey ක්‍රම හඳුනාගැනුණු අතර pully යොදාගනිමින් භාණ්ඩ ඉහලට එසවීම ග්‍රීක ශිෂ්ඨාචාරයේදී දියුණු විය. නාගරික සැලසුම් සහ ගෘහනිර්මාණ සැලසුම් කරණය, ජලනල තාක්ෂණය, වක්‍ර තරප්පු සහ මහල් මන්දීර තාක්ෂණය ඉදිරියට පැමිණීම සිදුවිය. ග්‍රීක ශිෂ්ඨාචාරයෙන් පසුව රෝමානු ශිෂ්ඨාචාරයට පැමිණෙන විට ශක්තිමත් බදාම යොදාගනිමින් ඉදිකිරීම ඇරඹිණි. ඒ අනුව ඉදිකිරීම් තව තවත් පුළුල් විය. ඓතිහාසිකව ගොඩනැගුණු සහ වර්ධනය වුණු තාක්ෂණයේ අයිතිය සම්පුරණයෙන්ම පාලක පංතිය සතුවිය. ඒ අනුව ඒ තාක්ෂණය යොදාගනුනේ බලකොටු නිර්මාණයට සහ රාජ්‍ය ගොඩනැගිලි ඉදිකිරීමටය. බලය සතු පංතිය සැමවිටම තාක්ෂණය වර්ධනය කරන ලදී. තාක්ෂණය ඉදිකිරීම් ශේස්ත්‍රයට යොදාගැනීමේ සහ එය වර්ධනය කිරීමේ උවමනාවන් සැමවිටම බලය සතු පංතියේ උවමනාවන් මත තීරණය විය. ඒ අනුව මහා පරිමාණ ඉදිකිරීම් ඉතා ඉක්මනින් ඉදිකිරීම සඳහා කොන්ක්‍රීට් තාක්ෂණය සොයාගන්නා ලදී. එය පරිසර තත්වයන්ට කෙසේ බලපාවිද යන්න අවධානය යොමු නොවීය. රෝමානු කොන්ක්‍රීට් විප්ලවය ලෙස ඓතිහාසිකව හැඳින්වෙන සංදිස්ථානය රෝමානු ඉදිකිරීම් තාක්ෂණයේ සහ ගෘහ නිර්මාණ කරණයේ වෙනසක් සහ පරිවර්තනයක් ඇතිකළේය. වර්තමානයේ රෝමානු කතෝලික පල්ලිය ( එවකට රෝමයේ ‘පැන්තියන්’) එවැනි කොන්ක්‍රීට් තාක්ෂණයෙන් සහ වහල් ශ්‍රමය යොදාගනිමින් ඉදිකළ විශාල ඉදිකිරීමකි. මෙවැනි විශාල ඉදිකිරීම් මගින් එවකට පාලක පංතිය තම බලය සහ අධිපත්‍යය පතුරුවාගන්නා ලදී. සැබවින්ම එහි විසූ ජනයා (වහල්ලුන්) “මේවැනි ඉදිකිරීම් වල බලමහිමය සාමාන්‍ය අප සතුව නැත, එය දෙවියන් සතු දෙයක් යයි” සිතූහ..

ධනේශ්වර විප්ලවය සහ ඊට සමගාමී කාර්මික විප්ලවය සමග ඉදිකිරීම් කර්මාන්තයේ ස්ථානගත වීමද වෙනස් විය. එහි උවමනාව සහ තීන්දු තීරණ ගැනීමේ පසුබිම එහිදී වෙනස් විය. ධනේශ්වර විප්ලවයත් සමග ධනවාදය ලොව පුරා පැතිරුණේ අධිරාජ්‍යවාදය ද සමගිනි. නිෂ්පාදනයේ ආධිපත්‍ය සහ වෙළඳ පොළ ආධිපත්‍ය තමන් යටතේ පවත්වා ගැනීම ධනවාදය විසින් මෙහෙයවූ අධිරාජ්‍යවාදයේ ප්‍රධාන උවමනාව විය. ඒ අනව ඉදිකිරීම් කර්මාන්තය කේන්ද්‍ර වූයේ කාර්මික විප්ලවය සමග බද්ද වුණු නිෂ්පාදනයේ අවශ්‍යතාවයන් සහ වෙළඳාම වටායි. වැඩි වැඩියෙන් ලාබ ලැබිය හැකි නිෂ්පාදන වෙනුවෙන් සහ වැඩි වැඩියෙන් ලාබ ලැබිය හැකි වෙළඳ ශේස්ත්‍ර වෙත ධනපති පංතිය යොමු වෙත්දී ඊට අවශ්‍ය පහසුකම් සැපයීම වෙනුවෙන් ඉදිකිරීම් කර්මාන්තය කේන්ද්‍ර ගත විය. ඒ ඉදිකිරීම් කර්මාන්තයේ අරමුණ වූයේ නිෂ්පාදනයට සහ වෙළඳපොළට පහසුකම් සැපයීමයි. ඒ අනුව වරායවල්, නාවික අංගන, කර්මාන්ත ශාලා, භාණ්ඩ සහ ශ්‍රමිකයින් ප්‍රවාහනයට මාර්ග, යුධ හමුදා බලකොටු, ආරක්ෂක බැමි, භාණ්ඩ ප්‍රවාහන ඇල මාර්ග සහ පාලම්, උමං මාර්ග, බලශක්ති මධ්‍යස්ථාන, බෝක්කු, තෙල් කැනීම්, ධනේශ්වර ක්‍රමයේ පැවැත්ම සහ ආධිපත්‍ය සඳහා පන්සල් පල්ලි, උසාවි, පොලිස්සි, ඉදිකිරීම වෙනුවෙන් ඉදිකිරීම් කර්මාන්තය යොමුවිය. ඒ ඉදිකිරීම් වල අවසන් ප්‍රයෝජනය මහජන පහසුව ලෙස හුවා දැක්වුවද ඇත්තටම ඒවා ඉදිකෙරුණේ වෙළඳපොල පුළුල් කිරීමට හෝ නිෂ්පාදනය පුළුල් කිරීමටය. අවශ්‍ය අමුද්‍රව්‍ය සහ ලාබ ශ්‍රමය සොයා නිෂ්පාදනයේ ලාබය වැඩිකිරීමටය. වෙළඳපොල පුළුල් වීමත් සමග නගර සැලසුම්, නිවාස අවශ්‍යතා, පුළුල් මාර්ග පද්ධති, උමං මාර්ග රේල්ලු ගුවන් පාලම් ඉදිකිරීම අත්‍යාවශ්‍ය විය. එය වෙළඳපොල උවමනාවක් විය. මේ සියළු ඉදිකිරිමක්ම ප්‍රාග්ධනය විශාල ලෙස හුවමාරු වන ව්‍යාපෘති විය. එම ප්‍රාග්ධනය, ව්‍යාපෘතිය තුළ බෙදී ගිය අකාරය අනුව එහි විශාල කොටසක් අයත් වූයේ ශ්‍රමික බලකායට නොව. මුල්‍ය ප්‍රාග්ධනය සපයන මුල්‍ය ආයතන සහ කොන්ත්‍රාත්තුව අත්පත් කරගන්නා සමාගම් සතුව විශාල භාගික කොටසක් අයත් විය. එනම් කොන්ත්‍රාත් ක්‍රමය තවත් වෙළඳ මාදිලියක් ලෙස වෙළඳපොළක් නිර්මාණය කරමින් වෙළඳපොල තුල සැරිසරන්නට ඉදිකිරීම් ශේස්ත්‍රයට අවස්ථාව සැලසිණි. එනම් සරල අර්ථයෙන් ගත්තද එහිදී ඉදිකිරීම් කර්මාන්තය ධනේශ්වර සමාජයේ පැවැත්ම උදෙසාම කොටසක් විය. එය කිනම් තත්වයක් අත්පත් කරගත්තේද යත් සංවර්ධනය නම් උපායමාර්ගය භාවිතයට ගනිමින් ලාභය උදෙසාම ව්‍යාපෘති නිර්මාණය විය. වසර කීපයක් ගොස් තිබියදීත් ලංකාවේ සමහර විශාල සම්මන්ත්‍රණ ශාලා, වරාය, ගුවන්තොටුපොළවල් සහ ක්‍රීඩාංගණ මෙන්ම මංමාවත් නිසි ප්‍රයෝජ්‍ය වටිනාකමක් අත්පත් කරගැනීමට අසමත් වී ඇත්තේ මේ යථාර්තය නිසාය. පාසල්, රෝහල්, ජල සහ බලශක්ති අවශ්‍යතා සපුරා ලීම වෙනුවට වැඩි ලාභ සහිත මෙන්ම වෙළඳපොල පුළුල් කල හැකි ව්‍යාපෘති විශාල ලෙස ලංකාව තුළ බිහිවීමෙහි ඇති යටි අර්ථය නම් ප්‍රාග්ධනය සහ වෙළඳපොල වෙනුවෙන් සංවර්ධනය යන්නයි.

වර්තමානය වනවිට අපි ධනවාදයේ සියවස් දෙකක් පමණ පසුකරමින් සිටින්නෙමු. ඒ මෑත අතීතයේ ඉදිකිරීම් කර්මන්තය වටා බිහිවුණු සමගාම් හරහා කලින් සඳහන් කළ ලෙස විශාල වෙළඳපොළක් නිර්මාණය විය. ධනවාදයේ ආරම්භක යුගය නිෂ්පාදනයෙන් සහ එහි වෙළඳපොලෙන් ලාබය ඉපයීමට සීමා වුණත් වර්තමානයට එන විට එය ඊටත් වඩා පුළුල් විය. එනම් ප්‍රාග්ධනය හරහා ලාභ ඉපයීමයි. වාණිජ අර්ථයෙන් ගත් විට ව්‍යාපෘති හරහා ප්‍රාග්ධන සමුච්චකරණය යි.

ණය ආධාර දීමේ මුලික අරමුණ වූයේ ලාබය ඉපයීමයි. මුල් වරට ලෝකයේ සංවර්ධන ව්‍යාපෘති සඳහා ණය ආධාර ලබාදී ඇත්තේ පැනමා ඇල ව්‍යාපෘතිය සඳහායි. පසුකාලීනව ගෑස් සහ තෙල් ව්‍යාපෘති සඳහා ණය ලබාදීමෙන් වෙනත් ව්‍යාපෘති වලටද ණය දීම ආරම්භවිය. ව්‍යාපෘති සඳහා ආයෝජනයට ණය දීමේදී වැඩි අවධානමක් සහිත ව්‍යාපෘති සඳහා ණය දීම සිදුකළේ 1970 – 1980 උතුරු මුහුදේ තෙල් නිධි ආශ්‍රිත සංවර්ධන කටයුතු සඳහා ණය දීමෙනි. ව්‍යාපෘති සඳහා ණය දීම උපරිම තලයකට පැමිණියේ 1997-2000 වකවානුවේ ආසියානු මුල්‍ය අර්බුධය පැමිණි සමයේයි. ලංකාවේ වත්මන් ණය අර්භුධය පිටුපස මෙවැනි ණය ව්‍යාපෘති මූලිකම හේතුවකි. ඒවායේ ප්‍රයෝජ්‍ය වටිනා කම් පමණක් නොව වාණිජ වටිනාකම් ද යථාර්ථවත් වී නැති සැටි උදාහරණ සහිතය.

අධිවේගී මාර්ග, වරාය නගර, හම්බන්තොට වරාය, මත්තල ගුවන්තොටුපොළ, නෙලුම් කුලුන, නෙලුම් පොකුණ, ආදී බොහොමයක් ව්‍යාපෘති පිටුපස ඉහත සඳහන් අරමුණ විය. වර්තමානය වනවිට ව්‍යාපෘතියක් වෙනුවෙන් ණය ලබා ගැනීම වෙනුවට ණය ලබා දී ලාබය ඉපයීම වෙනුවෙන් ව්‍යාපෘති නිර්මාණය වෙමින් තිබේ. (හම්බන්තොට ආශ්‍රිත මහාපරිමාණ ව්‍යාපෘති ආර්ථිකමය වශයෙන් යථාර්ථවත් ප්‍රතිලාබ අත්කරගැනීමට අසමත් වී ඇත්තේ මීට කදිම උදාහරණ සපයමිනි) කොන්ත්‍රාත් කරන සමාගම් වෙනුවෙන් ලාබය ලබාදීමට සහ ඉන් අල්ලසක් ලබාගැනීම වෙනුවෙන් සංවර්ධන ව්‍යාපෘති නිර්මාණය කිරීමේ තත්වයට මේ වනවිට ඉදිකිරීම් කර්මාන්තය යොමුවී ඇත. ග්‍රාමීය මාර්ග කාපට් කිරීමේ ව්‍යාපෘතිය, අධිවේගීමාර්ග සෑදීම, ව්‍යායාම මංතීරු සෑදීම, මහල් නිවාස සෑදීම, සරල උදාහරණ වේ. මේ ඉදිකිරීම් කොන්ත්‍රත්වල වල ඒකක මිල ඉතා ඉහළ අගයන් වන්නේ ඒ නිසාවෙනි. සැබවින්ම ලාංකීය වතු කම්කරුවන් සහ විදෙස් ශ්‍රමිකයින් මෙන්ම රටේ තැන තැන සිටින ශ්‍රමිකයින්ගේ නිෂ්පාදනය කරන විදේශ විනිමය වැඩිපුරම යොදවන්නේ මේ ව්‍යාපෘති ක්‍රියාත්මක කිරීම සඳහායි..

ණය දෙන රටවල් විසින් සංවර්ධන ව්‍යාපෘති සඳහා ණය දීම සලකන්නේ වැඩිපුරම ලාබදායී ආයෝජන ලෙසයි. ලංකාව ණය ලබාගැනීමේදී විවිධාකරය.. ලංකාවේ රාජ්‍ය බැංකු වලින්, ලෝක බැංකුවෙන්, ආසියානු සංවර්ධන බැංකුවෙන්, අනිකුත් ජාත්‍යන්තර බැංකු වලින්, ‘ ලංකාවේ තේ’ වලට හිලව් වීමට තෙල් සංවර්ධන ව්‍යාපෘති ලෙස, ණය ආධාර ලෙස ආකාරයෙන් විවිධ ස්වරුපයන් ගෙන් ණය ලබාගෙන ඇත.

අතීතයේ සංවර්ධන ව්‍යාපෘතියක තීරණ ගැනීමේ බලය තිබුණේ රාජ්‍ය බලය හිමි රජු ඇතුළු පංතිය සතුවය. එහි තාක්ෂණික දැනුම සහ ශක්තියද ඔවුන් සතුව තිබුණි. ඒ නිසා එහි තීන්දු තීරණ ගැනීමේ බලය ඔවුන් සතු විය. වර්තමානය වනවිට සංවර්ධන ව්‍යාපෘති වෙනුවෙන් වෙළඳපොලක් නිර්මාණය වී ඇත. එහි මහාපරිමාණ ලාබයක් ඉපයිය හැකිය. එයට වෙළඳපොළක් ඇත. එම සංවර්ධන ව්‍යාපෘති වෙනුවෙන් තීරණ ගැනීමේ බලය වෙළඳපොල සතුය. එහි තාක්ෂණය සහ ක්‍රියාත්මක කිරීමේ බලයද එම වෙළඳපොල සතුවෙමින් පවතී. ඒ වෙනුවෙන් ඒකාධිකාරයක් නිර්මාණය වෙමින් පවතී... ඒ අනුව එදා මෙදාතුර ඉදිකිරීම් කර්මාන්තයේ තීරණ සහ අරමුණ මෙහෙයවනු ලබන්නේ එක් පංතියකගේ සුඛ විහරණය වෙනුවෙනි. අතීතයේ එය රාජ්‍ය පංතිය සතුවිය. අද එය වෙළඳපොල අයිතිය හිමි ධනේශ්වර පංතිය සතුව ඇත.

මිනිස් ජනජීවිතය සුඛිත මුධිත කරන මිනිස් ශිෂ්ඨාචාරයේ ප්‍රවර්ධනය වෙනුවෙන් සංවර්ධන ව්‍යාපෘති දියත්වුණේ පසුගාමීවය. ගං වතුර පාලනය, වියලි දේශගුණයට මුහුණ දීමට, ස්වභාවික ව්‍යසනයන්ගෙන් ගැලවීමට, ආහාර නිෂ්පාදනය වෙනුවෙන් වාරිකර්මාන්තයට, පානීය ජල අවශ්‍යතා සපුරන ව්‍යාපෘති වෙනුවෙන් , අධ්‍යාපන සහ සෞක්‍ය අවශ්‍යතා සපුරා ලීම පුළුල් කිරීම වෙනුවෙන් සහ මිනිස් සහ සමාජ ක්‍රියාකාරකම් ප්‍රවර්ධනයට ණය ආධාර ලැබුණේ නැත. ඒවාට ප්‍රමුඛ තා ලැබුණේ ඉතාම අල්ප ලෙසයි.

Eng. Dinesh Yasawardana

Civil Engineering at SLLRDC
https://lk.linkedin.com/in/dinesh-yasawardana-5827967b